Ervaringsverhaal van Teamleider Manon
“Mijn collega’s zijn me allemaal even lief. Ieder van hen heeft een uniek talent om zich met onze bewoners te verbinden. En dat verbindt ons als collega’s ook met elkaar. Ik voelde dat sterk, toen laatst een van onze bewoners ernstig ziek werd. Hij was al lang bij ons. Vijftien jaar geleden kwam hij bij ons aanlopen, met alleen een verfomfaaid plastic tasje in zijn hand."
"Op een andere plek had deze man jaren stilzwijgend op zijn kamer gezeten. Gelukkig is er een collega die zelfs de meest teruggetrokken cliënten uit hun schulp kan laten kruipen. Door haar geduld en inlevingsvermogen stelde deze bewoner zich langzaam steeds opener op. Daarna gaf hij ook ons de ruimte om als team om hem heen te gaan staan: echt heel mooi. Helaas was hij ongeneeslijk ziek en leefde hij nog maar een paar maanden. Maar in die maanden mochten we hem met onze zorg en aandacht omringen.
In ons midden blies deze bewoner zijn laatste adem uit. Kort daarvoor sprak hij uit dat hij zich bij ons thuis en veilig voelde. Het was heel verdrietig, maar ook mooi om zo’n verlies als team samen te dragen. Om elkaar de ruimte te geven naast zorgverlener ook vooral mens te zijn. Dat vergeet ik nooit.”
“Elke bewoner heeft een plekje in mijn hart. Aan sommige denk ik wat vaker terug, omdat ze een bijzondere indruk achterlieten. Een van onze bewoners had al jaren de wens om op zichzelf te wonen. Ondanks zijn alcoholverslaving en beperkte vermogen om echt goed voor zichzelf te zorgen.
We hadden hem al vaak zien vallen en opstaan. Uiteindelijk vonden we binnen het team dat we hem een kans moesten geven. Zijn diepe wens om autonoom te leven hadden we te respecteren. Hij wilde niets liever dan een eigen huis met een eigen voordeur.
Natuurlijk maakten we ons wel zorgen. Maar hij drukte ons op het hart om dat niet te doen. We vonden een plek voor hem in Nunspeet, niet ver van Het Kodal. En we bleven hem ondersteunen met onze ambulante zorg. Daar ging het heus niet altijd goed. Hij zakte verder weg in zijn verslaving en was in onze ogen slechter af.
Maar zo zag hij het niet. Hij bleef benadrukken: dit is wat ik wil, dit is hoe ik mijn leven wil leven. Wij deden wat we konden en leerden accepteren dat we niet altijd voor een opwaartse lijn kunnen zorgen. Of dat we anders naar die opwaartse lijn moeten kijken. Want hem steunen in zijn sterke wens was het beste dat we voor hem konden doen.”
